8: Over het leven in een staking en afscheid nemen

Hallo Hallo,

De laatste maand liep een beetje anders dan verwacht. Eigenlijk liep het totaal anders dan verwacht. Het begon allemaal met de stroom die uit viel. Volgens de buren heeft EDF(de elektriciteits leverancier) de kabels doorgebrand omdat de buren de rekeningen niet op tijd betaald hebben. En omdat we samen op een erf wonen met de buren hebben ook wij geen stroom meer. De dag daarna begon de staking. Ook EDF is in staking dus zitten we nu al drie weken zonder stroom. Douchen met kaarslicht en na het eten spelen met kaarsvet zijn hierdoor dagelijkse activiteiten geworden. Per ongeluk kaarsvet op je voeten laten vallen en in het rond springen op één been helaas ook. Maar al met al vind ik het leven zonder elektriciteit best rustgevend. Gelukkig hebben we hebben de BESTE buren ever (andere buren..), waar we altijd welkom zijn om telefoons op te laden en de Wi-Fi te gebruiken.

Anderhalve week na het verdwijnen van de stroom was ook de gasfles leeg. Dat maakt een mens wel iets creatiever, ik leef al twee weken op voornamelijk komkommers, tomaten, kool en bananen. Door de staking zijn alle wegen geblokkeerd. In Saint Laurent zelf zijn drie of vier blokkades en kan je niet met een auto de stad in of uit. Hierdoor wordt er geen nieuw gas meer geleverd naar Saint Laurent dus blijven we met een lege fles zitten. Ook zijn veel winkels gesloten (voornamelijk in het begin, nu is de supermarkt weer open maar het aanbod is niet reuze door de blokkades) en zijn alle scholen al weken gesloten. We kunnen dus niet werken en niet de stad uit, de enige activiteit is zwemmen in het zwembad (die altijd helemaal vol zit omdat alle kinderen vrij zijn). Zoals je je kunt voorstellen is het leven in de staking vrij SAAI. (Kom maar op met de gemene opmerkingen over niet werken en wel betaald krijgen) Een afwisselende activiteit is het protesteren in de vele marsen waar ik maar al te graag aan meedoe. Er was laatst een grote mars in Kourou, waarvoor ze alle blokkades tijdelijk opgeheven hebben zodat iedereen uit het land kon participeren. Annette, Emma en ik zijn naar Kourou gelift en hebben mee geprotesteerd. NOU BON KÉ SA, NOU GON KÉ SA!!

Even de staking in het kort: De leiders van de staking zijn de 500 frères, 500 anonieme, gemaskerde mannen die strijden voor meer steun van Frankrijk in Guyane. (Voor de ongeruste mensen: Het zijn allemaal pacifisten, geen gevaar, geen geweld.) Guyane hoort bij Frankrijk maar is duidelijk veel minder ontwikkeld dan Frankrijk. Slechte zorg, nauwelijks steun voor gehandicapten, slecht onderwijs, veel leerlingen die stoppen met school, slechte wegen en ik kan nog wel even doorgaan. Frankrijk verdient veel geld aan Guyane door de raketlanceringen die hier plaatsvinden maar draagt te weinig bij aan de ontwikkeling van het land. Vandaar dat iedereen staakt. En dat is zeker een goed ding! De meeste marsen en demonstraties worden in Kourou en Cayenne gehouden, voor ons in het westen is er weinig te doen. Alle dagen lijken op elkaar, het is sinds de staking elke dag zondag.

Verder heb ik afscheid moeten nemen van Evi en Annette. Voor allebei verliep het vertrek vreemd. Evi’s vlucht werd geannuleerd door de staking en moest daardoor een nieuw ticket kopen via Suriname. Gister kregen we te horen dat alle wegen nu ook ‘s nachts gesloten zijn en omdat Annette vanuit Cayenne vliegt heeft zij binnen een paar uur haar koffer gepakt om nog op tijd in Cayenne te komen en hadden we een gehaast, plotseling afscheid. Helaas kon dit emotionele wezen de ogen niet drooghouden bij beide keren afscheid nemen. Veel liefde voor jullie.

Het wordt makkelijker om afscheid te nemen van de duizend mieren in onze keuken, de 10 cm grote spin die is ingetrokken in Annettes kamer en de ongemakkelijke ontmoetingen die ik elke ochtend heb met kakkerlakken en muizen. (Waarom rennen kakkerlakken toch altijd direct keihard op je af?!)

Het is gek om geen afscheid meer te kunnen nemen van Apatou en alle leerlingen en mensen die ik daar heb leren kennen. Het is gek om het land waar ik zo van ben gaan houden te verlaten in deze toestand. Het Amazone regenwoud, de aapjes in de bomen, het slapen in hangmatten, de route d’Apatou, de Maroni rivier en het rivierleven; alles is in de afgelopen maanden zo vanzelfsprekend en vertrouwd voor me geworden.


Nu is het tijd om ook zelf afscheid te nemen van Guyane en door te reizen. Woensdag vertrek ik naar Paramaribo (eindelijk goedkope, goede restaurants in plaats van komkommers!!!) en zondag vlieg ik met een enorme omweg via Trinidad en Miami naar Peru. Ik heb zoveel zin om weer nieuwe avonturen te beleven samen met Sas! We hebben een route uitgestippeld van Peru naar Bolivia met als enkele hoogtepunten de Machu Picchu, de Rainbowmountain (zoek maar foto’s op, lijkt me awesome), met buggies crossen door de woestijn en de Uyuni zoutvlaktes van Bolivia. Can’t wait.

XXX