Deel 5: Kerst en family!

Lieve iedereen,

In december heb ik een reis door Guyane en Suriname gemaakt met mijn ouders, Jelmer en Gea. En daarmee verandert 50% van mijn blog-lees-fans ineens in hoofdpersonen van deze blogeditie. Dit is dan ook een spannend moment is voor mijn ouders, die om de paar dagen quasinonchalant lieten vallen: ‘Haha, de volgende blog gaat over ons!’ No pressure. Daar gaat ‘ie dan.

Het begon allemaal -waar anders?- op het vliegveld in Cayenne. Ik zal je de emotionele details besparen maar het was geweldig om elkaar naar die lange tijd weer te zijn. We sliepen de eerste week in een airbnb in Cayenne met zwembad, een bad met warm water en een echt bed. Ik heb in maanden niet zoveel luxe gehad. Sterker nog, ik kan op één hand het aantal keren tellen dat ik de afgelopen maanden warm heb gedoucht. Vanuit Cayenne zijn we een dag naar Iles du Salut geweest. Een verzamelnaam voor drie eilanden voor de kust van Kourou waar Frankrijk vroeger zijn gevangenen heen deporteerde.

(Informatieve intermezzo: De gevangenen kwamen na een brute, lange reis per boot binnen in het camp de la transportation in Saint Laurent en vanuit daar werden sommigen doorgestuurd naar het eiland. Een straf uitzitten op een onbewoond eiland klinkt zo gek nog niet, maar als een misdadiger na jarenlang hard werken zijn strafjaren er eindelijk op had zitten werd hij vrijgelaten -wait for it- óp het eiland. Waar je met geen mogelijkheid af kan en dus alsnog voor altijd gevangen zit. En hitte, en muggen, en enge ziektes. Geen pretje.)

Naar Iles du Salut dus: Vanaf Kourou zit je een uur lang op een catamaran voor je bij het eiland aankomt. Mama en Gea vonden de boot geweldig. (inside joke voor de hoofdpersonen van de blog) Op het eiland zijn alle gebouwen getransformeerd naar ruïnes die langzaam maar zeker opgegeten worden door groen mos en hongerige palmplantjes. Sinds alle gevangenen en bewakers het eiland verlaten hebben, kennen de Iles du Salut nog maar drie soorten bewoners: Supergrote cavia’s met misvormd lange achterpoten die voornamelijk rondjes over het eiland rennen en twee groepen apen. De zwarte lelijke, brutale apen en de gele verlegen apen, die tegen elkaar battelen om wie het meeste voedsel van de mensen krijgt.

Na de week in Cayenne heb ik de family mijn huis in Saint Laurent laten zien en zijn we doorgereisd naar Paramaribo. Onze eerste volle dag in Para was meteen mijn verjaardag . Nog nooit eerder heb ik mijn verjaardag in de zon gevierd, een heel nieuwe ervaring. We kwamen die dag vooral veel gebakken bananen tegen en zijn met een pirogue gevaren naar een gestrand schip dat daar al sinds de tweede wereldoorlog ligt (want niemand heeft zin om hem op te ruimen?) geweest en hebben zelfs even op het schip gelopen. Awesome. ’s Avonds kregen we het kerstdiner in een restaurant en thuis wachtte er nog Nederlandse slagroomtaart op me . (We hebben een Albert Heijn look a like supermarkt gevonden.) En nog belangrijker: Ik heb een E-reader gekregen, nu kan ik eindelijk alle tussenuren opvullen met lezen zonder limiet en zonder de alchemist voor de 20e keer te lezen. Want daar kwam het na drie maanden met drie boeken wel op neer.

(Heb ondertussen net de Cirkel uitgelezen en ben ervan overtuigd dat er camera’s in de palmbomen hangen. Wat niet een heel gekke gedachte is aangezien er hier een elektriciteitspaal verkleed door het leven gaat als palmboom. Ik kwam er na drie maand pas achter dat het er niet een was.)

Na mijn verjaardag zijn we ‘de binnenlanden’ van Suriname in gegaan. We verbleven in een jungle resort in het dorpje Botopasi. Erg bijzonder om ineens met zijn allen in het oerwoud te zijn. We zijn naar een watervalletje geweest, naar de lokale junglekroeg en naar een museum over de marron cultuur. En Gea’s hoogtepuntje: haren wassen in de rivier à la een L’oréal reclame.

Oud en nieuw brachten we door in Paramaribo. Het is daar de hele dag feest, een soort koningsdag maar dan met heel veel knallers. Grappig detail: Het schijnt dus heel Nederlands (of in ieder geval niet-Surinaams) te zijn om af te tellen tot 12 uur. We stonden om 5 voor 12 op het grote onafhankelijkheidsplein waar het aftel spektakel zou zijn. De aanwezigen op het plein waren wij en 50 andere toeristen. De rest van de stad vond het aftellen minder belangrijk (of ze waren al te dronken na een dag lang feesten, ook een reële optie).

Dat was de korte samenvatting van een Nederhoed, een Bruinsma en twee extra Luimstra’s in Zuid-Amerika. Lieve jullie, bedankt voor deze prachtige vakantie! We zien elkaar gauw weer.


Nu iedereen is vertrokken en de rust is wedergekeerd in Saint Laurent zit ik hier op mijn plekje op de pier met mijn voeten in de Maroni en uitzicht op de bossen van Suriname. Het leven is nog zo slecht niet. X